Dit is niet zomaar in een hokje te stoppen. Het is een rauwe, persoonlijke stortvloed van muziek, klanken, ritme en taal; het relaas van een zoektocht in troebele tijden, soms minutieus voorbereid, soms vrijuit improviserend. Ze speelt geen rol op het podium. Ze is het zelf, in hoogsteigen persoon. 

“De voorstelling gaat over alles waar we het liever niet over hebben; verdriet, wanhoop, verlies, angst. Ik heb mezelf als vertrekpunt genomen, precies daar waar het pijn deed. Dat wil ik delen, want nu ben ik het ‘toevallig’, maar jij kan het ook zijn”. Luca

De voorstelling leent zich bij uitstek voor een intieme setting en zal vooral binnenkomen bij mensen die het aandurven hun kwetsbare zelf aan te raken. Van toeschouwer naar deelgenoot. Kracht en kwetsbaarheid als twee kanten van dezelfde medaille. Luca componeerde zelf de muziek en schreef ook de teksten van de liedjes. Haar stem en haar lichaam zijn de instrumenten, waarmee ze een authentieke, warmbloedige stijl neerzet. De verbindende teksten tussen de liedjes zijn niet de bekende praatjes tussen de plaatjes, maar veel meer een poëtische, verbale prelude op de muziek. Voor deze muzikale theatervoorstelling laat Luca zich vergezellen door Paulinho Paes (gitarist) en Paul van Nispen (percussionist). Het maakt niet uit waar je ‘Appelstroop met tranen’ ziet, de kans is groot dat je na afloop hoopvoller en sterker naar huis gaat. In de wetenschap dat we elkaar altijd vinden, juist als het zicht troebel is.