In foto’s, films en performance legt ze nauwgezet vast hoe ze haar lichaam visueel ontleedt, boetseert en in verwrongen houdingen manipuleert. Dit proces biedt Hospes grip op de angsten, depressie, eenzaamheid, automutilatie en eetproblematiek waar ze al sinds haar jeugd mee worstelt. Met haar werk breekt Hospes bovendien met taboes rondom geestelijke gezondheid en met onrealistische schoonheidsstandaarden.

Hospes verwierf bekendheid met haar project UCP (2015), vernoemd naar de gelijknamige psychiatrische instelling waar ze in 2015 na een zelfmoordpoging acht maanden verbleef. Waar praten te moeilijk was, hielp de camera haar uitdrukking te geven aan hoe het is om te balanceren op het randje van de bewuste dood. In haar meer recente werk besteedt Hospes veel aandacht aan de huid, het grootste orgaan van ons lichaam. Geïnspireerd door een theorie van de Franse psychoanalist Didier Anzieu, kijkt Hospes naar de huid als het buitenste laagje van je mentale gesteldheid.