Toch heeft Lo-A-Njoe zich gaandeweg van het herkenbare onderwerp verwijderd. Zijn werk zoekt niet langer naar verbeelding, maar naar beleving. Geen verhalende beeldtaal, maar een suggestie van sfeer. Hij streeft naar het onzegbare, een expressie die zich onttrekt aan betekenis, maar die voelbaar is in stemmingen, in stiltes, in gebaren.

Zijn visie op cultuur is even poëtisch als fundamenteel: cultuur is innerlijke communicatie, een gedeelde afspraak waarmee wij gedrag herkennen. Zo keert hij telkens terug naar het strand, een plek van voortdurende beweging, waar hij met een eenvoudig gebaar in het natte zand de sporen van een innerlijk moment vastlegt. De zee wist het uit. Wat overblijft is ruimte. Leegte. Een eindeloos schoon oppervlak voor een nieuwe creatie.