Verlies, troost en de kracht van verbeelding

Je bestaat, ademt, lacht en danst. Je leeft! En je denkt dat het altijd zo zal blijven. Totdat alles opeens anders wordt. Je verliest degene van wie je het meest houdt: je moeder. Je wereld staat stil, niets lijkt meer zin te hebben. Toch doe je alsof alles goed gaat. Verdriet laat je niet zien, want dat is niet stoer. Je huilt alleen, met de gordijnen dicht.

Dan tikt er een kraai tegen je raam. Een irritant, zwart beest dat vragen stelt die je niet wilt horen: ‘Waarom verstop je je? Waarom ben je bang voor je gevoelens?’ Je probeert hem weg te jagen, maar hij blijft terugkomen. Durf je het verdriet toe te laten? Wat als die kraai geen vijand, maar juist een vriend blijkt te zijn? Durf je je te laten troosten?

Afscheid nemen hoort bij het leven, de dood ook. Dat is doodgewoon.