Ze kan zomaar verliefd worden, zegt Babette Degraeve (BE) Op materialen, en vormen. Dan wil ze daar iets mee doen. Dan móét ze daar iets mee doen. Ze wordt dan soms zelfs een beetje hebberig, bekent ze. Maar niet om te houden. Om, als het werk klaar is, te delen. Te raken. 

Raken doet ze met tegenstellingen. Een schijnbaar schattig knuffelkonijn op een babyblauw kussentje blijkt bij nader inzien een topzwaar, stekelig ding. Er valt niks te knuffelen. Weinig is wat het lijkt, in haar wereld. 

Raken doet ze ook met kwetsbaarheid. Met argeloze speelsheid, onschuld, onbevangenheid. In de hondjes die – nu eens dartel, dan weer weerloos – doen wat ze het allerbeste kunnen: hondje zijn. In de ‘kleine jongetjes vanbinnen’, die de ene keer nieuwsgierig het leven te lijf gaan, en de andere keer in al hun zuiverheid de kop opsteken in de volwassene. 

Raken, ten slotte, doet ze ook doordat haar werk uit haar hart komt. Er is vertedering, er is ontroering, er is een knipoog – ook humor is een materiaal. Ja, weinig is wat het lijkt, maar er wordt niet geveinsd. 

“In mijn vak mag ik met vormen en ideeën aan de gang. Dat is een voorrecht. Ik hoop dat u ook hier schoonheid vindt. Want esthetiek schuw ik niet. Mooie dingen hebben een eigen kracht en roepen hun eigen energie op. Misschien ontdekt u ook de emotie in mijn werk, of het vleugje humor. Dan is onze kijk op de dingen even dezelfde, dan vermengen onze werkelijkheden zich voor een moment: een cadeau.”