De procedure

Maar hoe breng je zoiets naar het toneel? Een lezing? Neen. Godzijdank geen lezing. De procedure was eigenlijk heel duidelijk: Arnon zou een selectie uit zijn boek lezen, leden van het Vlaamse theatergezelschap DE HOE zouden hem onderbreken, allemaal netjes van tevoren uitgeschreven en gespeeld alsof het ter plekke verzonnen was. Daarnaast zou er een acteur met een vluchtelingenachtergrond meespelen. Een vluchteling die alles echt had meegemaakt, met wie ze in dialoog zullen gaan, die zichzelf zal spelen. 

Maar wanneer de geselecteerden weigeren om hun rol te spelen, wordt de procedure verstoord.  Dit ‘vluchtelingenprobleem’ doet de procedure stokken. De vluchteling laat zich niet casten als zichzelf en schittert in een voorstelling die krampachtig de fictie buiten probeert te houden. 

De voorstelling

De Geselecteerden laat onze diep menselijke en vaak hilarische pogingen zien om onze vooroordelen te herkennen en ermee om te gaan. Hoeveel mentale lenigheid kan je van jezelf en je medemens verwachten? De voorstelling speelt met grenzen – tussen feit en fictie, mens en personage, tussen de rollen die we spelen, ook als publiek. Ze toont de wanhoop en de soms komische absurditeit van spaak lopende selectieprocedures, van uit de hand gelopen goede bedoelingen, van echte en gefabriceerde complexiteit, waarin mensenlevens verstrikt raken of waar we ons achter kunnen verschuilen.

De Geselecteerden waagt zich in het niemandsland tussen komedie en tragedie, tussen bureaucratie en menselijkheid, tussen blijven en vertrekken, tussen geloofwaardigheid en waarheid. In onze poging om klaarheid te scheppen, valt iedereen uit z’n rol, behalve de vluchteling. Want die is een acteur, en die moet en zal die avond Ophelia spelen.