Kunstmuseum Den Haag toont het eerste overzicht van de schenkers uit het oeuvre van de Nederlandse ontwerper Aldo Bakker (1971). Het woord ‘schenker’ is een neologisme van Bakker zelf, afgeleid van het werkwoord schenken. Dat werkwoord is ambigue en kan zowel ‘geven’ als ‘gieten’ betekenen. Tegelijkertijd is gieten óók geven. Die dubbele, symbolische betekenis is belangrijk, want de schenkers van Aldo Bakker hebben meer te bieden dan de alledaagse karaf waaruit je water of wijn schenkt.

In de basis wordt Bakker gedreven door de nieuwsgierigheid en drang om een vorm te ontdekken, te begrijpen en toe te passen. Voor hem is dit een proces van (tijdelijk) toe-eigenen. Vervolgens komen daar dingen bij kijken als materiaal, techniek, gewicht, kleur, klank en afwerking. Wanneer al die facetten elkaar vinden en versterken, ontstaat een kloppend geheel; een nieuwe vorm met een eigen karakter. Omdat dit vraagt om een zorgvuldige uitvoering werkt hij samen met de beste ambachtslieden en productiepartners.

Door in eerste instantie niet uit te gaan van een discipline of gebruikscontext, creëert Aldo Bakker voor zichzelf de (denk)ruimte die nodig is om te komen tot vormen die los staan van het bestaande en het archetypische. Het resulteert in vormen die zich juist volledig vrij maken van alles om zich heen; autonome objecten die nauwelijks gebonden zijn aan tijd, plaats of cultuur.

Zintuiglijke ervaring

De contradictie tussen deze autonome, in sommige gevallen bijna onaantastbare vormen en de potentiële handeling van de gebruiker is wat de schenkers van Bakker zo spannend maakt. Door ze vast te pakken en te gebruiken nodigen de schenkers uit tot intimiteit. Sterker nog, ze nemen de leiding en prikkelen de zintuigelijke ervaring. Zo wordt de baan van een straaltje sojasaus in Soy Pourer op bijna maniëristische wijze geaccentueerd, terwijl de druppels vocht die na het schenken achterblijven op de wellustig glanzende bollingen van Tongue een haast sensuele prikkeling teweeg brengen. Iedere schenker is een op zichzelf staande centre piece die zijn toeschouwer dwingt tot een andere perceptie.