Door middel van kleisculpturen en waterfonteinen geeft Renata vorm aan botanische en mythologische personages. Hun genuanceerde stem presenteert een verhaal van hoop en ondergang, een verstrengeling van reacties tegen ecocide en de groeiende fascistische politiek van onze wereld. In En par.
Ch.I — dusk dient water als een soort portaal, een actief, levend wezen dat alle soorten en hun mythen samenbindt en zo hun harmonie bezielt tot een gezamenlijke realiteit.

Haar gebruik van klei zet haar methodologie van herhaling voort, geërfd van haar diepgaande begrip van textielproductie. Repetitieve bewegingen en gebaren in klei zijn Renata’s belangrijkste onderzoeksmateriaal geworden, terwijl ze de mogelijkheden achter de verkenning van vorm gedurende een lange periode blijft onderzoeken.