Vrijwillig opgesloten worden in een cel van 1,5 bij 3 meter… kunstenaar Pieter Athmer deed het in de Bijlmerbajes. Ooit was PI Overamstel, zoals de gevangenis eigenlijk heette, de tijdelijke verblijfplaats van topcriminelen zoals Klaas Bruinsma en Volkert van der Graaf. Hierna werd het een enclave voor kunstenaars, die hier experimenteerden in de hier en daar huiveringwekkende omgeving.

Een wachtcel is een claustrofobische ruimte met daarin alleen een bank om op te zitten. Het is er stil, maar de muren en de deur staan vol met schreeuwende graffiti. Hier wachtten gedetineerden hun proces af, of een verhoor. Hun wanhoopskreten staan nog altijd op de deuren en muren. Dit was het decor dat Athmer koos voor een serie portretten van mensen die voor de schilder van belang zijn.
De grote doeken (100cm bij 100cm) pasten er maar net in. Op deze manier bracht hij zelf bijna driehonderd uur in de cel door.

Athmer liet de geportretteerden vrij om zich naar eigen inzicht te verhouden tot de kleine ruimte. Eenmaal in de cel ga je je vanzelf voorstellen hoe het is om vast te zitten – en hoe waardevol onze vrijheid eigenlijk is.

Hij schilderde alleen naar directe waarneming – er werden dus geen foto’s gemaakt. In enkele gevallen schilderde hij de achtergrond (de cel) zoals het was, maar meestal onstond de achtergrond intuïtief, als reactie op de persoon.

Het resultaat is een kleurrijke serie werken over vrijheidsberoving, over wachten, maar ook over aura en fantasie. Athmer sluit zich met deze serie aan bij een traditie van schilders die zich verhouden tot de wereld middels portretten van mensen uit hun eigen omgeving, zoals zijn favoriete schilders Alice Neel en David Hockney.