De tentoonstelling herinterpreteert een contextueel schilderij uit 2017 van Mombaça, getiteld ‘The Colonial Wound Still Hurts, vol. 7: Honey Baby’. Dit werk bestaat uit de huwelijks- en migratiedocumenten van de kunstenaar, die zijn bekrast en bevlekt met haar bloed. De relatie tussen koloniale onderdrukking en migratiebeleid wordt duidelijk wanneer Mombaça haar reis van Brazilië naar Portugal onderzoekt aan de hand van deze bebloede documenten. De papieren zijn gemarkeerd door het koloniale, geopolitieke continuüm en de schijnbare postkoloniale onderbrekingen. Het werk wordt uitgebreid tot een serie nieuw gecreëerde kunstwerken verspreid over de eerste verdieping van het gebouw.

Op de tweede verdieping neemt de kunstenaar een meer brede benadering en bestudeert zij de poëzie die is gekerfd door voormalige gedetineerden van het Migratiestation van Angel Island, een detentiecentrum voor immigranten in de San Francisco Bay Area. Deze detentie-kazernes werden gedurende ongeveer 30 jaar in de eerste helft van de 20e eeuw geëxploiteerd. Daarna werden ze verlaten en later omgevormd tot een museum dat kritisch kijkt naar de geschiedenis van de Amerikaanse imperiale grenspolitiek, met name in relatie tot de Chinese Exclusion Act en de effecten daarvan op de Chinees-Amerikaanse gemeenschap.

Een nieuwe reeks videowerken, speciaal voor deze tentoonstelling gefilmd in San Francisco, wordt gepresenteerd samen met een serie site-specifieke installaties die de poëtische reflecties op architectonische opsluiting en imperiale verbeeldingen voortzetten. Net zoals de teksten en gedichten die door voornamelijk anonieme Chinese immigranten op de muren van de detentie-faciliteit op Angel Island zijn gekerfd. De kantoorruimtes van de tentoonstelling bieden een uitgelezen mogelijkheid om deze reflecties over te brengen. In die zin zal Mombaça’s werk de architectonische continuïteit tussen de macht en machteloze ruimtes onderzoeken, waarbij wordt geprobeerd de verbeelding van opsluiting en bewegingsvrijheid bloot te leggen.